Čardak ni na nebu ni na zemlji,
Sarajevo, grad koji više ne postoji već samo u mojim mislima kao realna
vizija na nebu,
Begova džamija prolijeva suze od biserja rane rose,
Gazi-Huserbegova Tekija sriče Sure ljetne noći u potrazi za smislom tamo
gdje se ukotvila Sefardska Hagada, Uleme su je iščupale iz ralja plamena,
Saraceni su nam zauzeli grad,
Molitva mi je jedina nada,
A misao o mom djedu Ahmetu Osmanoviću Kairskom Seria školarcu i majci
Ramizi mudroj,
te o Sarajevu na repu Svilenog Puta,
Konačištu za posrnule ranjenike i somnabulne dangube,
Ptice tamo umiru od ushita,
u Kujundžiluku se kucaju džezve i lonci,
kod Dibeka se pije kafa i nargile puše,
Ševa strijemi u nebo,
Napij se ledenca iz Sebilja,
Sam sam na zemlji,
ali ja se ne bojim smrti
koja miriše na proljetnu kišu,
smisao života je u oblacima,
epicentru humanog bića sanjalice,
Negdje tamo daleko na Sjeverozapadu
je Zagreb u izmaglici
Hyperborea univerzalni lijek
iliti protuotrov.
Slika Sarajeva Eldar Manđuka
