Pjesma Hiperborejca, Tomas Mur

Apolon, statua, park dvorca Šan na Marni

Dolazim iz zemlje u dubokom sunčevom sjanju,

gdje zlatni se vrti uzdižu;

i gdje vjetri sjeverni, umireni su u usnivanju,

a ljušture njihovih školjki nikad ne pušu.1
Pohitaj sa mnom na sveto to ostrvo,

žurno - žurno!

Tako blizu smo zvjezdane staze,

koja često na noćnim blijedim zrakama

udaljene arije njihove harmonije

u uha donosi naša, poput snova.

Požurimo zajedno tome ostrvu svetome, dakle.

Mjesec njin svijet bliži tako,

da kad noćni osmatrač pogleda 

u taj šar što sjena nema, u proljetno nebo,

može izbrojiti potoke mu i brda.

Onda, pohitajmo, hajdemo.

Sunčevu bogu dajmo srca i lire2

danju i noću, njemu pripadajmo;

i dah što uvlačimo iz plamova njegove vatre žive,

docnije mu u pjesmi vraćamo. 
Tada, pojurimo tamo, jošte.

Od nas potiče djevica što donosi sama

u Del darove božanske;

a divlje pčele naše posuđuju krila svoja raznobojna

da usjaje Delfsko svetilište.

Pa pojezdi sa mnom tome ostrvu svetome
žurno - žurno!


1. Na Kuli Vjetrova u Atini, postojala je školjka u ruci boga Boreja (boga sjevernog vjetra)

2. Hekataj iz Abdere je pričao to da je hiperborejsko ostrvo bilo posvećeno Apolonu, bogu svjetlosti i Sunca, Sunčeviću, bogu sveštenika i pjevača. 

Prepjevao za Hiperboreju Radomir D. Mitrić